Geschiedenis

O'Sensei Morihei Ueshiba, (1883/1969) is de grondlegger van Aikido.

Van Ueshiba is bekend dat hij een sterke jongeman was met een diepgaande belangstelling voor de krijgskunsten. Zo groot was zijn belangstelling dat hij de boerderij van zijn familie verliet en naar Tokio reisde om zich aan te sluiten bij de Tenjin Shinyo Ryu van Tozawa Tokusaburo.

Hij diende in het Japanse keizerlijk leger en raakte betrokken bij de Russisch-Japanse oorlog (1904-1905). Toen hij in 1912 met eervol ontslag ging ontmoette hij Sokaku Takeda. Hij leerde veel van Takeda en ontving een menko kaiden (meestergraad in een klassieke vorm van bujutsu).

Ueshiba ontmoette in 1919 Onisabura Deguchi, hij bestudeerde Shinto en verwierf een meesterschap in koto dama. Aangemoedigd door Deguchi ging hij zich steeds meer bezig houden met budo. Uiteindelijk startte hij zijn eigen budostijl, die hij aiki bujutsu noemde. De technieken waren nog sterk verbonden aan de oudere stijlen, maar het voorvoegsel aiki gaf aan dat O'Sensei een eigen interpretatie van budo voor ogen had. De term aiki verwijst namelijk naar het in harmonie brengen van de energie tijdens een confrontatie. In 1927 verhuisde Ueshiba naar Tokio en werden er diverse dojo's geopend. In 1936 besloot Ueshiba te breken met de traditie van het klassieke bujutsu en zijn systeem werd vanaf toen Aiki budo genoemd.

Bij het uitbreken van de oorlog in 1941, wilden de autoriteiten de Japanse bevolking oorlogsklaar maken door ze o.a. budokunsten te laten beoefenen. O'Sensei had echter andere doelen voor ogen met zijn budovorm en besloot het aiki budo in 1942 om te dopen tot Aikido.

In 1969 vond de opening plaats van het hoofdkwartier te Tokio. In deze tijd begon ook de introductie van Aikido buiten Japan. Leerlingen van Ueshiba werden uitgezonden naar alle delen van de wereld om het Aikido te verspreiden. Morihei Ueshiba overleed in 1969.

Tijdens het leven van O'Sensei hebben vele leerlingen bij hem getraind. Aikido is een levende krijgskunst, wat inhoudt dat al naar gelang de ontwikkeling en het vermogen van de beoefenaar, het een bepaalde stijl heeft. Hierdoor is het niet verwonderlijk dat er diverse stijlen van Aikido zijn. De diversiteit in stijlen is ook een gezonde ontwikkeling, echter het claimen dat een bepaalde stijl de "enige echte" is, mag gezien worden als een ontkenning van wat O'Sensei voor ogen had.

Aikido bevordert de lichamelijke en geestelijke weerbaarheid van de beoefenaar. De persoonsvormende en pedagogische waarden die in het aikido verankerd liggen bevorderen: doorzettingsvermogen, incasseringsvermogen, verantwoordelijkheidsbesef, zelfdiscipline, hulpvaardigheid en respect. Aikido geeft innerlijke rust en respect voor het leven. Door de soepele en gracieuze bewegingsvormen verkrijgt men een gezond en lenig, sterk lichaam.

>